నీ స్నేహం....

గుంపుగా ఉండే ఆకాశ పక్షులలో ఉండేది ఏ స్నేహం...
కలిమి లేమిలను కలగొలిపివున్న కృష్ణ కుచేలలు మధ్య ఉండేది ఏ స్నేహం...
నీరు లేక నిమిషం గూడా నిలువలేని నీరు చేపల  మధ్య నిలేచేది  ఏ స్నేహం...
కలకాలము కాపాడే కంటి పాపని కంటికి కలిపింది ఏ స్నేహం...
గాయానికి మాన్పు మందుకి మధ్యనుండేది ఏ స్నేహం...
ఏ స్నేహం,  ఏ స్నేహం...అని ఆలోచిస్తే ఎదుట నిలిచింది ఈ స్నేహం..
సమస్యలను సంస్కారంతో సాధించేది స్నేహం...
సమరాన్ని కూడా సద్దుగమనించి సంతోషాన్ని నింపేది స్నేహం..
చింత్లలో చేయూత నిచ్చింది స్నేహం...
అట పాటలతో అందర్నీ ఆహ్లాదపరిచేది స్నేహం...
కన్నీటి కడలిలో వున్నా కాలి తడవకుండా ఒడ్డుకు చేర్చేది స్నేహం...

కరువు....

నీటి బొట్టు రాల్చాల్సిన నీలి నింగి నిదురపోతున్నది ....
నారు నాటాల్సిన నేల గొంతు నీరు లేక  నిస్సారమవుతున్నది....
ఉరుములు ఉరమాల్సిన చోట ఉదయభానుడి ఉనికి 
                                                  ప్రజ్వరిల్లుతున్నది...
పచ్చని పైరు పండాల్సిన చోట పదును లేక  పాడి పంట
                                                 పతనమగుచున్నది...
నాగలి పట్టి నడిచే  నాయకుడి నట్టింట నరకయాతన....
కౌలు, కూలి చేసి కళేబరాన్ని కాపాడుకుంటున్న కర్షకుని కంట     
                                                కన్నీరు...
అందుకేనేమో! పామరుడు పల్లె వదిలి పట్టణం వైపు పరుగు 
                                               ప్రయాణం...
ప్రాణం వదిలి పైకి పోయి..జీవితానికిచ్చెను విసుగు విరామం...
ఓ నింగీ! వ్యంగ్యాన్ని వదిలి, ఒక్కసారి వంగి పుడమిని తొంగి చూడు...
పతన పుడమి పతాంగికి నీ చినుకు కొంగుతో లంగరు వేసి...
పుడమి అంగాంగాలను పచ్చని పైరు తోరణములతో సింగారించి...
నరుని హృదయంలో కంగారు తగ్గించి.. నీ ఉప్పెనతో...
ఊపిరినీ నింపు...ఉత్సాహాన్నినింపు....

నువ్వే .... నువ్వే....

కనుల కొలనులో కళ కళలాడే కలువవు నువ్వే....
మది మందిరంలో మధనం మరిపించి మకరందమును కురిపించగల మహారాణి నువ్వే....
గుండెల గుడిలో నా గుప్పెడు మనసుతో నిత్యారాధన  అందుకుంటున్న గుణవతివి నువ్వే....
నా పాటలలో పరవశం నువ్వే....
నా పాదాలకు గమ్యం నువ్వే....
నా నోటి మాటలకు మకుటం నువ్వే....
నా నాలుక మీద నిత్యం నాట్యం చేసే నాట్య మయూరివి  నువ్వే.... నువ్వే....నువ్వే....

కరుణ.....

అరుణ కిరణాలలో లేదు కరుణ...
దప్పిక గొన్న ధరణిని చూసి దేవునికీ కలగలేదు కరుణ...
మాతరణాలతో మరణాలు పెరిగినా మనిషి మదిలో మెదలలేదు కరుణ...
నింగి నీడలో ఉండలేక, కడుపు నిండా తిండి లేక, కొండంత గండాలలో 
అండలేని బ్రతుకు బండిని చూసి ఏ ఫ్రెండికి కలగలేదు కరుణ...
 వసతి లేక వితంతువులు విల విలలు చూసి ఏ వీర నారీ లోను 
                                వికసించలేదు కరుణ....
 ఆకలితో అలమటిస్తున్నఅనాధులు...అపురూపంగా పెంచిన అబ్బాయి నుండి ఆదరణ లేని అమ్మానాన్నలు...ఇలా అందరు ఆదమరిచిన పదం కరుణ......
ఈ దారుణాలను చూసి కావాల్సింది కన్నీళ్ళు కాదు...రాయాల్సింది  కరుడగట్టిన హృదయలను కరిగించే కవితలు కాదు....
కావాల్సింది కల్మషం లేని ప్రేమ....ఉదయాంచిల్సింది ఉప్పెన లాంటి దయ....
కరుణ చూపాల్సిన తరుణమిది.... 
శరణు అనే మనుషలకు కరుణ ఆభరణంతో కలతలను కదిలించాల్సిన తరుణమిది....

నా అభి"మతం".....

నేడు మతమత్తులో మనిషి మనుగడ....
కులజాడ్యంపై కుతూహలం....
కుళ్ళు రాజకీయాల స్వార్ధంతో కుమ్ములాటలు యిలా 
మత మంటల్లో ఇంకెన్నాళ్ళు జీవన్మరణ పోరాటం....
ఎందుకీ సగటు మనిషికి ప్రాణసంకటం....
ఎప్పుడొస్తుంది సర్వ సమాన మత సమాజం...
ఇంకెన్నాళ్ళు కావాలి కులరహిత సంఘంలో సంబరానికి...
ఆగండి... ఆలోచించండి.....అభ్యర్దననుకోండి....
మతమంటూ మరవాలి మనిషన్నవాడు....
మమతంతా పంచాలి మనసున్నవాడు....
కలతంతా తీర్చాలి కలిగున్ననాడు...
విడమరచి చెప్పాలి విద్య ఉన్నవాడు....
కులకలహాలను... కలిమిలేమిలను...కుఠిల రాజకీయాలను..
కబళించి కసిరసిని కరుణతో కడిగి ఈ కలియుగంలో 
కలతలు లేని కరుణ యుగంలా కలకాలం 
కన్నలపండుగగా కలిసిపోవాలి.....

నేనొక కవితను....

                                       నేనొక కవితను....                                      

తొలకరి మాసంలో వచ్చే చిరుజల్లును....

ఆకాశంలో కనిపించే చక్కని హరివిల్లును....

వసంతంలో కూసే కోకిల మృదు మధురగానంను....

ప్రకృతి పులకరింపుకి పలికే పద్యాన్ని...

మనసులో ఉండే మమతను....

అమ్మలో ఉండే అనురాగాతను....

స్నేహంలో ఉండే సఖ్యతను...

ప్రేమలో ఉండే పరవశంను...

సత్యాన్ని అన్వేషించే శ్రమశక్తిని...

మతోన్మాదాన్ని మంట కలిపే మంచి మల్లెను...

దరిద్రుల దప్పిక తీర్చే ధనిక సంద్రాన్ని ....

భావ ఆవేశాలతో భారతావనికి 

చూపించగల భవితను...కవితను....

నేనొక కవితను.....