నాకు మొదటి నుండి ఫోన్ అన్నా ఫోనులో మాటాడటం అన్నా మహా సరదా అయితే ఆ కోరిక నాకు ఉద్యోగం వచ్చిన తరువాత తీరింది. కొత్తగా ఉద్యోగం... కొత్త ప్రదేశం... కొత్తవాళ్ల మధ్యలో ఉండడం వలన రోజు సాయింత్రం అయితే చాలు ఇక సెల్ పట్టుకొని కాలక్షేపం కోసమో... మరి కమ్యునికేషన్ కోసమో...తెలియదు కానీ నేను కాస్తా సెల్ లో ఎక్కువగా మాటాడేవాడిని. చివరికి కస్టమర్ కేర్ నుండి కాల్ వచ్చిన దానిని మిస్సిడ్ కాల్ చూడటమే కానీ ఏనాడూ నేను మాటాడిన పాపాన పోలేదు. ఇది చూసి నా మిత్రులు ఎప్పుడైనా కలిసేటప్పుడు ఈ రోజు "సెల్లు - సొల్లు" ప్రోగ్రాములో ఎంత మందిని టచ్ చేసారు అందులో వింతలూ విశేషాలు మాకు ఒకసారి వివరించండి అని సరదాగా అడిగేవారు...అందుకేనేమో ఈ "సెల్లు-సొల్లు" బ్లాగ్ రాయడానికి కారణం. కానీ కాలం గడుస్తున్నకొద్ది నాకు అనిపించేది నా చుట్టూ జరిగే సంఘటనల వలన కావచ్చు నేను సెల్లో మాటాడేటప్పుడు నన్ను జనాలు చూసే విధానమో వలనో కాస్త నేను కూడా ఈ సెల్లో మాటలాడటం తగ్గించాను, అయిన ఇంతవరకు దీనిపై నాకున్న అనుభవాన్ని ఈ బ్లాగ్ లో పొందిపరచాను.
ముందుగా సెల్ గురించి చెప్పాలంటే ..... గల్లిలో ఉన్న గడుగ్గాయి చేతిలో చుసిన సెల్లే.... డిల్లీ లో ఉన్న డీసెంట్ బాయ్ చేతిలో చుసిన సెల్లే... . అత్యాధునిక నగరాలలో తిరిగే అమ్మాయి చేతులలో ఉండేది సెల్లే......కనీస సదుపాయాలు లేని అరణ్యలలో నివసిస్తున్న ఆడపడుచు చేతిలో ఉండేది సెల్లే... ...ఆవేశంలో ఎక్కువగా పగలకేట్టేది సెల్లే... ఆనందం కోసం అందరు ఉపయోగించేది సెల్లే... సెల్ అనేది ఒకప్పుడు మనిషికి సోకు కానీ నేటి మనిషికి సెల్ అనేది నిత్యావసర సరుకు అనడంలో అతిశయోక్తి లేదు. ఎందుకంటే నేడు భారత దేశంలో జనాభా 107 కోట్లు అయితే అందులో సెల్ ఉపయోగించిన వారి సంఖ్య సుమారు 82 కోట్లు అని ఒక టి.వి ప్రోగ్రాంలో చూసాను. సెల్ వచ్చాక ఎంత దూరంలో ఉన్నావారితో మాట్లాడం చాలా సులభం కావడంతో " ప్రపంచం చాలా చిన్నది అయ్యింది కానీ సెల్ వలన రోజు రోజుకి మనుషుల మధ్య మాత్రం దూరం పెరిగింది"
అసలు సెల్ తెలియక ముందు ఉత్తరాలను ఉపయోగించేవారు. ఉత్తరం అంటే నేను సంఘటన గురించి చెప్పాలి... నేను పదవ తరగతి వరకు గురుకుల పాఠశాలలో చదువుకున్నాను. నేను ఇంటర్ చదువు తున్నప్పుడు పదవ తరగతి మిత్రుడు నాకు ఒక ఉత్తరం రాసాడు. ఆ ఉత్తరం ఒక సరి సారి చదివాక... చదివి ఒకసారి ఆలోచించక... అలోచించి నా గతాన్ని ఒకసారి గుర్తు చేసుకున్నాక...మా ఆరేళ్ళ స్నేహం గురించి ఒక అరటావు ఉత్తరంలో చదివాకా నాకు కలిగిన అనుభూతిని మాటలలో మాత్రం చెప్పలేను. ఎప్పుడైనా వాడి మీద కోపం వచ్చినప్పుడు ఆ ఆ ఉత్తరం చదివితే చాలు ఆ కోపం అర నిమిషంలో పోయేది అలా ఆ ఉత్తరం మా స్నేహం మరింత బలపడటానికి దోహదం చేసింది. మరి సెల్ వచ్చకా ఉత్తరం ఉనికిని కోల్పోయింది కానీ సెల్ అనేది మనుషల సంతోష సాధనం అయ్యింది కానీ మనిషి జీవితంలో మధురానుభూతులను మాత్రం నింపలేదు. మరి సెల్ ని మాత్రం ఒకర్ని బాధపెట్టడానికి, భయపెట్టడానికి, బ్లాకు మెయిల్ చేయడానికి ఇలా ఎన్నో అసాంఘిక చర్యలను చేయడానికి సెల్ ఒక గొప్ప సాధనం అయ్యింది కానీ మనషి సంతోషానికి, సమస్యల పరిష్కారానికి, ఉపయోగించడం తక్కువే అని చెప్పాలి. అందుకే నేను కోరుకునేది ఒక్కటే " సెల్ ని వాడండి అవసరాలకే కానీ అనర్ధాల కోసం కాదు... సెల్ ని వాడండి బంధాలు బలపడడానికి కానీ బాధ పెట్టడానికి కాదు .. సెల్ ని వాడండి అపాయంలో ఉన్నప్పుడు అత్యవసర సేవలకోసమే కానీ అపాయాలను కలిగించడం కోసం కాదు... "
ఇక సొల్లు గురించి చెప్పాలంటే....భారత దేశంలో వాక్కు స్వాతంత్ర్యం ను ఉపయోగించుకోనేది ఆది నుండి ఆంధ్రులని చెప్పనవసరం లేదు అలాగే మా మిత్రబృందంలో అయితే నేను మొదటి వాడినే అని చెప్పాలి. ప్రతి మనిషికి తను చెప్పే మాటలు ప్రక్క వాళ్ళు వినాలని, విని వినోదం పొందాలని కోరుకుంటారు. నేను కూడా అలాగే మాట మాటకి పొంతన లేకపోయాన...ఓటమికి వాటం ఇవ్వకుండా పోటిగా మాటడుతుంటాను. దీనివలన ప్రక్కవాల్లికి వినోదం మాట పక్కన పెడితే విసుగు మాత్రం వస్తుంది. అలాంటిది సెల్ వచ్చాక జేబులు నిల్ అయిన తోటివారు బోర్ ఫీల్ అయిన ఇంట్లో వాళ్ళు చిరాకు పడిన మాటలకూ మాత్రం దూకుడు తగ్గడం లేదు. చివరికి ఆ మాటలు తగ్గాలంటే నాలుకకు ముల్లు అయిన గుచ్చాలి లేదా పక్కవడి చెవులకు చిల్లు అయిన పడాలి. నా అనుభవంతో, కానీ నేటి యువతరాన్ని చూసాక నాకు అనిపించేది ఒకటి " వాగుడు అనేది తాగుడు కన్నా చెడ్డ అలవాటు తాగడం వలన తాగిన వాడికి పిచ్చి వస్తుందేమో కానీ వాగుడు వలన చుట్టూ ఉన్నవాళ్ళకి మాత్రం పిచ్చి వస్తుంది." అలా అని మాట్లాడటం వద్దు అని చెప్పే హక్కు నాకు లేదు కానీ మితంగా మాటాడటం ముద్దు... ఆకర్షించే విధంగా మాటాడటం హద్దు.. కానీ చిరాకు తెప్పించేల మాటాడటం మాత్రం వద్దు. మనం చేసే పనులు మన అదుపులో ఉండాలి అలాగే మనం మాటాడే మాటలు పొదుపుగా ఉండాలి. అందుకే నేను చివరిగా కోరుకునేది ఒక్కటే మన మాటాడితే......
నీ మాటతో....ఇటు నిశ్శబ్దం అయిన పోవాలి ...అటు ఓ యుద్ధం అయిన ఆగాలి.
నీ మాటతో.... ఇటు సమస్య అయిన పోవాలి ... అటు సహాయం అయిన పొందాలి
నీ మాటతో.... ఇటు ఆకలి అయిన తీరాలి... అటు ప్రాణం అయిన పోయాలి.
నీ మాటతో.... ఇటు ఆనందం అయిన కలగాలి ....అటు అవమానం అయిన పోవాలి
ముందుగా సెల్ గురించి చెప్పాలంటే ..... గల్లిలో ఉన్న గడుగ్గాయి చేతిలో చుసిన సెల్లే.... డిల్లీ లో ఉన్న డీసెంట్ బాయ్ చేతిలో చుసిన సెల్లే... . అత్యాధునిక నగరాలలో తిరిగే అమ్మాయి చేతులలో ఉండేది సెల్లే......కనీస సదుపాయాలు లేని అరణ్యలలో నివసిస్తున్న ఆడపడుచు చేతిలో ఉండేది సెల్లే... ...ఆవేశంలో ఎక్కువగా పగలకేట్టేది సెల్లే... ఆనందం కోసం అందరు ఉపయోగించేది సెల్లే... సెల్ అనేది ఒకప్పుడు మనిషికి సోకు కానీ నేటి మనిషికి సెల్ అనేది నిత్యావసర సరుకు అనడంలో అతిశయోక్తి లేదు. ఎందుకంటే నేడు భారత దేశంలో జనాభా 107 కోట్లు అయితే అందులో సెల్ ఉపయోగించిన వారి సంఖ్య సుమారు 82 కోట్లు అని ఒక టి.వి ప్రోగ్రాంలో చూసాను. సెల్ వచ్చాక ఎంత దూరంలో ఉన్నావారితో మాట్లాడం చాలా సులభం కావడంతో " ప్రపంచం చాలా చిన్నది అయ్యింది కానీ సెల్ వలన రోజు రోజుకి మనుషుల మధ్య మాత్రం దూరం పెరిగింది"
అసలు సెల్ తెలియక ముందు ఉత్తరాలను ఉపయోగించేవారు. ఉత్తరం అంటే నేను సంఘటన గురించి చెప్పాలి... నేను పదవ తరగతి వరకు గురుకుల పాఠశాలలో చదువుకున్నాను. నేను ఇంటర్ చదువు తున్నప్పుడు పదవ తరగతి మిత్రుడు నాకు ఒక ఉత్తరం రాసాడు. ఆ ఉత్తరం ఒక సరి సారి చదివాక... చదివి ఒకసారి ఆలోచించక... అలోచించి నా గతాన్ని ఒకసారి గుర్తు చేసుకున్నాక...మా ఆరేళ్ళ స్నేహం గురించి ఒక అరటావు ఉత్తరంలో చదివాకా నాకు కలిగిన అనుభూతిని మాటలలో మాత్రం చెప్పలేను. ఎప్పుడైనా వాడి మీద కోపం వచ్చినప్పుడు ఆ ఆ ఉత్తరం చదివితే చాలు ఆ కోపం అర నిమిషంలో పోయేది అలా ఆ ఉత్తరం మా స్నేహం మరింత బలపడటానికి దోహదం చేసింది. మరి సెల్ వచ్చకా ఉత్తరం ఉనికిని కోల్పోయింది కానీ సెల్ అనేది మనుషల సంతోష సాధనం అయ్యింది కానీ మనిషి జీవితంలో మధురానుభూతులను మాత్రం నింపలేదు. మరి సెల్ ని మాత్రం ఒకర్ని బాధపెట్టడానికి, భయపెట్టడానికి, బ్లాకు మెయిల్ చేయడానికి ఇలా ఎన్నో అసాంఘిక చర్యలను చేయడానికి సెల్ ఒక గొప్ప సాధనం అయ్యింది కానీ మనషి సంతోషానికి, సమస్యల పరిష్కారానికి, ఉపయోగించడం తక్కువే అని చెప్పాలి. అందుకే నేను కోరుకునేది ఒక్కటే " సెల్ ని వాడండి అవసరాలకే కానీ అనర్ధాల కోసం కాదు... సెల్ ని వాడండి బంధాలు బలపడడానికి కానీ బాధ పెట్టడానికి కాదు .. సెల్ ని వాడండి అపాయంలో ఉన్నప్పుడు అత్యవసర సేవలకోసమే కానీ అపాయాలను కలిగించడం కోసం కాదు... "
ఇక సొల్లు గురించి చెప్పాలంటే....భారత దేశంలో వాక్కు స్వాతంత్ర్యం ను ఉపయోగించుకోనేది ఆది నుండి ఆంధ్రులని చెప్పనవసరం లేదు అలాగే మా మిత్రబృందంలో అయితే నేను మొదటి వాడినే అని చెప్పాలి. ప్రతి మనిషికి తను చెప్పే మాటలు ప్రక్క వాళ్ళు వినాలని, విని వినోదం పొందాలని కోరుకుంటారు. నేను కూడా అలాగే మాట మాటకి పొంతన లేకపోయాన...ఓటమికి వాటం ఇవ్వకుండా పోటిగా మాటడుతుంటాను. దీనివలన ప్రక్కవాల్లికి వినోదం మాట పక్కన పెడితే విసుగు మాత్రం వస్తుంది. అలాంటిది సెల్ వచ్చాక జేబులు నిల్ అయిన తోటివారు బోర్ ఫీల్ అయిన ఇంట్లో వాళ్ళు చిరాకు పడిన మాటలకూ మాత్రం దూకుడు తగ్గడం లేదు. చివరికి ఆ మాటలు తగ్గాలంటే నాలుకకు ముల్లు అయిన గుచ్చాలి లేదా పక్కవడి చెవులకు చిల్లు అయిన పడాలి. నా అనుభవంతో, కానీ నేటి యువతరాన్ని చూసాక నాకు అనిపించేది ఒకటి " వాగుడు అనేది తాగుడు కన్నా చెడ్డ అలవాటు తాగడం వలన తాగిన వాడికి పిచ్చి వస్తుందేమో కానీ వాగుడు వలన చుట్టూ ఉన్నవాళ్ళకి మాత్రం పిచ్చి వస్తుంది." అలా అని మాట్లాడటం వద్దు అని చెప్పే హక్కు నాకు లేదు కానీ మితంగా మాటాడటం ముద్దు... ఆకర్షించే విధంగా మాటాడటం హద్దు.. కానీ చిరాకు తెప్పించేల మాటాడటం మాత్రం వద్దు. మనం చేసే పనులు మన అదుపులో ఉండాలి అలాగే మనం మాటాడే మాటలు పొదుపుగా ఉండాలి. అందుకే నేను చివరిగా కోరుకునేది ఒక్కటే మన మాటాడితే......
నీ మాటతో....ఇటు నిశ్శబ్దం అయిన పోవాలి ...అటు ఓ యుద్ధం అయిన ఆగాలి.
నీ మాటతో.... ఇటు సమస్య అయిన పోవాలి ... అటు సహాయం అయిన పొందాలి
నీ మాటతో.... ఇటు ఆకలి అయిన తీరాలి... అటు ప్రాణం అయిన పోయాలి.
నీ మాటతో.... ఇటు ఆనందం అయిన కలగాలి ....అటు అవమానం అయిన పోవాలి
